مرگ پایان کبوتر نیست.

مرگ وارونه ی یک زنجره نیست.

مرگ در ذهن اقاقی جاریاست.

مرگ در اب و هوای خوش اندیشه نشیمن دارد.

مرگ در ذات شب دهکده از صبح سخن می گوید.

 مرگ با خوشه ی انگور می اید به دهان.

مرگ در حنجره سرخ-گلو می خواند.

مرگ مسئول پر شاپرک است.

مرگ گاهی ریحان می چیند.

مرگ گاهی ودکا می نوشد.

گاه در سایه نشسته است به ما می نگرد.

و همه می دانیم.

ریه های لذت،پر اکسیژن مرگ است.

 

نوشته شده در پنج شنبه 88/3/28ساعت 11:57 صبح توسط فاطمه نظرات ( ) |