-نیمه شعبان نشانه تولد نوری بی پایان در ظلمات دنیازدگی و غفلت ها و اسارت بی حاصلی ها و بیهودگی های زندگی انسان است. آغاز انتظار است. انتظار برای طلوع آن «طلعت رشیده» و چراغ هدایتی که بیاید و در هوای عطرآگین از عدالت و معنویت، جان تازه ای در کام بشریت بریزد. بیاید و او که سبب اتصال زمین و آسمان است، آدمی را با خدا آشتی دهد.
2-«جهانی شدن» در شکل جدی تر خود پس از پایان جنگ سرد و فروپاشی کمونیسم و نظام دوقطبی بر سر زبانها افتاد و علیرغم آنکه نزدیک به دو دهه از طرح آن می گذرد، هنوز تعریف یکسان و واحدی از آن ارائه نشده است. لذا این مفهوم در لباس های مختلف و تعاریف گوناگونی که بر تن کرده و به خود می گیرد، محل مناقشه قرار گرفته و معمولا موافقان و مخالفان فراوانی را به خود مشغول می دارد.
به هرحال ظهور چنین پدیده ای باعث بروز تحرکات قابل تاملی در عرصه های اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی شده و طبعا تفاسیر جدیدی از سیاست، فرهنگ، اقتصاد و امنیت به دست داده است.
جهانی شدن و مفاهیم نزدیک به آن عموما اشاره به نظریاتی دارند که از سوی اندیشمندان حوزه سیاست و روابط بین الملل برای توصیف و تبیین وضعیت حاکم بر نظامهای بین المللی به کار می رود. شاید معنای عامی که از «جهانی شدن» در اذهان شکل گرفته حاکی از فرآیندی است که در آن قید و بندهای جغرافیایی و مرزهای سیاسی که بر روابط فرهنگی و اجتماعی مردم سایه افکنده از بین می رود تا به یک «جامعه جهانی واحد» برسند. در این تعریف بر حاکمیت آمریکا به عنوان کدخدای دهکده جهانی تاکید می-شود!
اما دیدگاه اسلام درباره جهانی شدن و حاکمانی که حکومتی جهانی خواهند داشت مبتنی بر «قیام قائم» و «ظهور منجی» است که روزی خواهد آمد و جهان پر از ظلم و کینه را سرشار از عدل و داد خواهد کرد. حاکمیت منجی حاکمیتی جهان شمول است که مردم دنیا در سایه آزادی و عدالتی که او می گستراند، زندگی خواهند کرد. در آن دوران «به دست نجات بخش بزرگ» آرمان جامعه عظیم بشری و خانواده جهانی انسانی تحقق یافته و آرزوی همه پیامبران و رهبران آسمانی و مصلحان و خیراندیشان برآورده خواهد شد.
امام رضا(ع) از پیامبر اکرم(ص) نقل می کند که خداوند در شب معراج در قسمتی از سخنان خود چنین فرمود؛ زمین را به وسیله آخرین از ائمه معصومین(ع) از دشمنانم پاک خواهم ساخت و گستره زمین از شرق تا غرب عالم را در فرمانروایی او قرار خواهم داد.
اگرچه اعتقاد به ظهور یک مصلح جهانی به گونه ای در همه ادیان آسمانی وجود دارد، اما انتظار فرج و شکل گیری حاکمیت منجی موعود در تفکر اسلامی- به ویژه تشیع- به عنوان یک رکن اعتقادی مطرح است. امام حاضر و حجت بالغه الهی که روزی آرمان «حکومت واحد جهانی» را تحقق خواهد بخشید. حکومت جهانی اسلام با حاکمیت امام معصوم و بر پایه عدالت و اخلاق بنا خواهد شد. حضرت مهدی(عج) در اعجازی پس از تولدش چنین دعا می کند: «خداوندا! آنچه را به من وعده دادی محقق ساز و امر مرا در حکومت عدالت گستر جهانی به کمال برسان و گام های مرا استوار بدار و زمین را به وسیله من از عدل و داد پر کن.»
3-نظام اسلامی ما سایه روشنی از نظام جهانی مهدوی است. انقلاب اسلامی ایران با الگوپذیری از مختصات حرکت اصلاح گرانه و عدالت خواه امام موعود(ع) و تاسی به آموزه های امامان و رهبران دینی در حالی وارد دهه چهارم شده است که حاکمیت فرهنگ اسلام ناب محمدی(ص) و خدامحوری و عدالت گستری جزء ارکان اساسی آن به شمار می رود. انقلابی که موج بیداری و آزادی خواهی را در میان ملت ها به راه انداخت و حاکمیت قدرت های بزرگ استکباری را زیر سؤال برد.
حضرت امام راحل (ره) می فرمودند: «مسئولان ما باید بدانند که انقلاب ما محدود به ایران نیست. انقلاب مردم ایران نقطه شروع انقلاب بزرگ جهان اسلام به پرچمداری حضرت حجت- ارواحنافداه- است که خداوند بر همه مسلمانان و جهانیان منت نهد و ظهور و فرجش را در عصر حاضر قرار دهد... باید دولت جمهوری اسلامی تمام سعی و توان خود را در اداره هرچه بهتر مردم بنماید ولی این بدان معنی نیست که آنها را از اهداف عظیم انقلاب که ایجاد حکومت جهانی اسلام است، منصرف کند.»
4- «ولی فقیه» شأن و جایگاه «نیابت امام زمان»(عج) را داراست و از ولایت مطلقه برخوردار می-باشد.اینکه همگان از جمله مردم و مسئولان ملزم به ولایت پذیری هستند، به عنوان یک اصل اعتقادی ریشه در باورهای دینی و الهی مردم دارد.
«قاعده انتظار» و نقشه راهی که در مسیر صعب و پر پیچ و خم عصر آخرالزمان «منتظر فرج» را هدایت کرده و او را زمینه ساز ظهور و حاکمیت حجت خدا می کند، «معرفت ولی فقیه» و «ولایتمداری» است. در این میزان تفاوتی بین عوام و خواص جامعه نیست و چه بسا خواص که بیشتر در معرض مراجعه جامعه اند و نقش الگو دهی بیشتری ایفا می کنند، وظیفه سنگین تر و حساس تری دارند تا آنجا که در ولایتمداری «ترک اولی» نیز از آنان جایز نیست.
5- ... فردا جمعه است و نیمه شعبان. چه می شد شادی این دو عید با خبر ظهور و ندای «انا بقیه ا...» درهم می آمیخت.
...خبر آمد خبری در راه است
سرخوش آن دل که از آن آگاه است
شاید این جمعه بیاید، شاید
پرده از چهره گشاید، شاید